Σήμερα, στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, ο καθαρά τεχνοκρατικός
χαρακτήρας
της ανάπτυξης τους οδήγησε στην καταστροφή του περιβάλλοντος, στον
τυποποιημένο τρόπο ψυχαγωγίας, στην ανασφάλεια, στο άγχος, στην
αλλοτρίωση, στην απανθρωποίηση της συμπεριφοράς και στην αποξένωση του
ανθρώπου. Η κρίση αυτή, τόσο στο περιβάλλον όσο και στις ανθρώπινες
σχέσεις, απορρέει από την κυριαρχία του αλλοιωμένου εξωτερικού φυσικού
περιβάλλοντος (άσφαλτος, μπετόν, κυκλοφοριακή φρενίτιδα, νοθευμένες
τροφές, μηχανοποιημένος ρυθμός καθημερινής ζωής, τεχνολογικός
αυτοματισμός κα.) στα εσωτερικά στοιχεία των ιδιοτήτων και στάσεων της
ψυχικής μας ιδιοσύστασης. Αποτέλεσμα είναι η διατάραξη της ανθρώπινης
βιοψυχολογικής ισορροπίας, η αποδιοργάνωση του κοινωνικού ιστού, η
καταστροφή της βιολογικής και διαλεκτικής σχέσης του ανθρώπου με τη
φύση, η ανάπτυξη μονοδιάστατων τρόπων σκέψης, ο φόβος, η αποδοχή, η
απομόνωση και η παθητικότητα.
Θεωρώντας ως κύρια αιτία της οικολογικής κρίσης το κοινωνικό μοντέλο μέσα στο οποίο δρα ο σύγχρονος άνθρωπος, η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι η αλλαγή αυτού του μοντέλου. Αυτό προϋποθέτει ένα διαφορετικό σύστημα αξιών, μια άλλη κοσμοθέαση. Η συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στη φύση καθορίζεται από το πώς προσδιορίζει τον εαυτό του μέσα στον περιβάλλοντα χώρο. Πώς δηλαδή βλέπει τη σχέση του προς τη φύση και τα εν αυτή όντα. Είναι μια σχέση κυριαρχίας υπακούοντας στη βιβλική προσταγή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κυριεύσατε τη γη», ή είναι μια σχέση αρμονικής συμβίωσης κατά το φιλοσοφικό και μεταφυσικό στωικό πρόσταγμα ομολογουμένως τη φύσει ζην (ζήσε σύμφωνα με τη φύση).
Είναι προφανές πως η αντίληψη της σχέσης του ανθρώπου προς τη φύση, δημιουργεί και το πλαίσιο που καθορίζει τη συμπεριφορά του, δημιουργεί ασυνείδητα έναν κώδικα συμπεριφοράς.
Το σημερινό κοινωνικό – οικονομικό μοντέλο της τεχνολογικής εξάρτησης, της υπέρ χρήσης των πλουτοπαραγωγικών – ενεργειακών πόρων, της φρενήρους παραγωγικής διαδικασίας στο βωμό του κέρδους και του καταναλωτισμού που έχει αναχθεί σε ύψιστο αγαθό είναι καταδικασμένο να αποτύχει και στην προσπάθειά του να παρέμβει θεραπευτικά στην οικολογική κρίση που αυτό δημιούργησε. Το αποδεικνύει η ολοένα αυξανόμενη διόγκωση του προβλήματος.
Τίθεται πλέον σοβαρά το ζήτημα να επαναφέρουμε στην κοινωνική αντίληψη περί φύσεως, τις αρχέγονες αλήθειες που έχουν περιπέσει στη λήθη.
Θεωρώντας ως κύρια αιτία της οικολογικής κρίσης το κοινωνικό μοντέλο μέσα στο οποίο δρα ο σύγχρονος άνθρωπος, η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι η αλλαγή αυτού του μοντέλου. Αυτό προϋποθέτει ένα διαφορετικό σύστημα αξιών, μια άλλη κοσμοθέαση. Η συμπεριφορά του ανθρώπου απέναντι στη φύση καθορίζεται από το πώς προσδιορίζει τον εαυτό του μέσα στον περιβάλλοντα χώρο. Πώς δηλαδή βλέπει τη σχέση του προς τη φύση και τα εν αυτή όντα. Είναι μια σχέση κυριαρχίας υπακούοντας στη βιβλική προσταγή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κυριεύσατε τη γη», ή είναι μια σχέση αρμονικής συμβίωσης κατά το φιλοσοφικό και μεταφυσικό στωικό πρόσταγμα ομολογουμένως τη φύσει ζην (ζήσε σύμφωνα με τη φύση).
Είναι προφανές πως η αντίληψη της σχέσης του ανθρώπου προς τη φύση, δημιουργεί και το πλαίσιο που καθορίζει τη συμπεριφορά του, δημιουργεί ασυνείδητα έναν κώδικα συμπεριφοράς.
Το σημερινό κοινωνικό – οικονομικό μοντέλο της τεχνολογικής εξάρτησης, της υπέρ χρήσης των πλουτοπαραγωγικών – ενεργειακών πόρων, της φρενήρους παραγωγικής διαδικασίας στο βωμό του κέρδους και του καταναλωτισμού που έχει αναχθεί σε ύψιστο αγαθό είναι καταδικασμένο να αποτύχει και στην προσπάθειά του να παρέμβει θεραπευτικά στην οικολογική κρίση που αυτό δημιούργησε. Το αποδεικνύει η ολοένα αυξανόμενη διόγκωση του προβλήματος.
Τίθεται πλέον σοβαρά το ζήτημα να επαναφέρουμε στην κοινωνική αντίληψη περί φύσεως, τις αρχέγονες αλήθειες που έχουν περιπέσει στη λήθη.