Εσύ δεκαοχτώ κι εγώ είκοσι πέντε,
Εγώ πενηνταδυό κι εσύ σαράντα πέντε.
Πόσο άραγε να απέχουνε
αυτοί οι δυο οι στίχοι,
εικοσιοχτώ χρόνια ολάκερα
πώς τα ΄φερε έτσι η τύχη!
Το όμορφο χαμόγελο,
τα γαλανά σου μάτια
κι ένα φιλί
... μόνο ένα φιλί ...
με κάνανε κομμάτια.
Έφυγες και χάθηκες
-τι κρίμα- απ’ τη ζωή μου,
μα έμεινες κρυφός καημός,
γλυκόπικρη
ανάμνησή μου.
Αχ! Μικρή μου αγαπημένη,
ξανάσμιξαν οι δρόμοι μας
και πάλι αντάμωσα
τη νιότη τη χαμένη
..............................
μα είναι όλα τόσο αλλιώς
που ο πόνος παραμένει.