Στον κήπο του
Πανός περιπλανήθηκα,
έγειρα να
ξαποστάσω κι αποκοιμήθηκα.
Από στίφη βαρβάρων κυκλώθηκα
από εφιάλτες
και βυζαντινούς αλώθηκα.
Τη μέση κυρτώνω και εβραίον θεό προσκυνώ,
ποιος είμαι
όλη νύχτα πασχίζω να βρω.
Πάει πλέον καιρός που εσίγησε ο αυλός
στην πατρική
μου γη του Πανός.
Μα δύναμη απ’ τη γη μου θα αντλήσω
και το χρέος
στο γένος μου θα εξοφλήσω.
Τους θεούς μου θ’ αναστήσω και πάλι,
θα σηκώσω
ξανά το κεφάλι.
Στου Ομήρου τη γλώσσα και σε κάθε της λέξη
θα ξανάβρω
την χαμένη μου σκέψη.
Έρχεται η αυγή κι αχνοφαίνεται η μέρα
που θα ηχήσει και πάλι ο αυλός
στη γη του
Πανός.