Νοστάλγησα εκείνα τα φτωχικά,
φοιτητικά υπόγεια κουτούκια,
όπου το ερωτικόν
όπου το ερωτικόν
"ίπτατο εις την ατμόσφαιραν",
η πένα ταλάντευε
η πένα ταλάντευε
τις χορδές του μπουζουκιού
και της καρδιάς,
και το κρασί
και της καρδιάς,
και το κρασί
ρόδιζε τα μάγουλα
και χαμήλωνε τα βλέμματα.
και χαμήλωνε τα βλέμματα.
Νοστάλγησα τα ανέμελα,
νεανικά εκείνα χρόνια
τους πλατωνικούς τους έρωτες
που ποτέ δεν έχουν μάθει
τα σημάδια που άφησαν
και δεν τα ‘σβησε ο χρόνος.
...τι θέλεις άνθρωπέ μου
και κοιτάς προς τα πίσω,
ο χρόνος πίσω δε γυρνά,
και κοιτάς προς τα πίσω,
ο χρόνος πίσω δε γυρνά,
μόνο υπάρχει όσο υπάρχουνε
... οι ξεθωριασμένες αναμνήσεις.
Και πάνω εκεί που νόμιζα
πως έχω ωριμάσει,
πως έχω ωριμάσει,
τι άραγε διέκρινε
το μυαλό μου στη μορφή σου;
Πού βρήκες
το κλειδί και παραβίασες
τα κλειδωμένα συρτάρια;
Δυο μέρες έχω να σε δω
και σ’ έχω ...νοσταλγήσει!